Divanti

Hey iedereen! Donderdag is de blogdag van Melissa, dus hier ben ik! Normaal ging ik een blog schrijven over Anorexia en Boulimia, maar het is moeilijk om iemand te vinden die deze erge ziekte('s) heeft meegemaakt, dus ik stel het liever nog even uit. In plaats daarvan heb ik Lou gemaild, zij wil haar heftige verhaal vertellen. Haar beste vriendin bracht een eind aan haar leven. Ik leerde Yael kennen toen ik nog maar 5 jaar was. Yael was in Nederland op vakantie, net als elke vakantie (haar vader woonde in Amerika en daardoor kwam ze in alleen in de vakanties naar Nederland). We speelden samen in de zandbak vlak bij mijn huis. Ze sprak half Nederlands half Engels, en dat vond ik wel interessant. Sindsdien waren we beste vriendinnen. We vertelden elkaar alles, en hingen elke avond 2 uur aan de telefoon om elkaar bij te praten, ook skypten we veel. Een paar maanden geleden vertelde ze dat ze zich niet meer zo gelukkig voelde. Ik ben toen in de herfstvakantie naar amerika gevlogen en het was echt super om haar weer te zien! Ik dacht ook dat haar depressieve bui over was. Helaas moest ik toen een week op kamp en kon ik haar niet bellen. Na die week was er heel veel veranderd, ze was emo geworden, had haar haar geverfd, haar kamer zwart geverfd etc. Ee deed alsof ze zich heel goed voelde, maar ik wist wel beter. Zo is het een paar maanden door gegaan. Toen ze in de zomervakantie in nederland kwam vertelde ze ook dat ze heel erg gepest werdt met haar stijl, ondanks dat hadden we het super.

Eind augustus belde Yeals vader me helemaal overstuur op, hij vertelde dat Yael haar eigen polsen had doorgesneden. Ik was echt kapot toen, mijn hele wereld stortte in. Ik heb dagen lang niks gegeten en alleen maar op mijn bed liggen huilen. Ik ben naar Miami gevlogen en ben naar Yaels begrafenis gegaan. Ik wou haar expres niet dood zien, want ik wil haar herinneren als een vrolijk meisje en niet als een lijk. Op haar begrafenis heb ik een liedje gezongen en gespeelt voor Yael, dat we samen altijd zongen.

Dit heeft me in een klap volwassen gemaakt. Ik ben nu ook emo, als een soort eerbetoon. In Yaels spullen is een boekje gevonden aan mij, met daarin allerlei foto's en een brief, waarin staat dat ik er niks aan kon doen. Toch voel ik me ontzettend schuldig, en dat zal altijd zo blijven.

Het verhaal van Lou is echt vershrikkelijk, het is altijd verschrikkelijk als iemand overlijd. Ik wens iedereeen die ook een dierbare zijn verloren heel veel sterkte! Dit was mijn blog voor vandaag, tot volgende donderdag! Veel liefs, Melissa